හතර වසරේ මම
මම කියන්නෙ කවුද? කියල කියන්නයි මේ ලෑස්තිය. දවසක් මම කෙනෙක්ට කිව්ව ඔයා කවුද මොනාද කරන්නෙ ප්ලීස් මට ඔයාව අදුන්නල දෙන්න කියල. එයා මට කියනව මමත් දන්නෙ නැහැ මම කවුද කියල. මාත් තවම මම කවුද කියල හොයන ගමන් ඉන්නෙ කියල. ඔව් ඇත්තටම මමත් තාම මම කවුද කියල හොයනව. අපි හැමකෙනෙක් ම එහෙමයි. අපි කවුද? අපිට මොනවද කරන්න පුලුවන් කියල අපි හොයන්න ඕනි.
මම නයෝමි ශෂිකලා. ටයිටල් එකේ තියෙනව වගේ මම හතර වසරේ. ඒ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ශ්‍රීපාලි මණ්ඩපයේ. කාලෙ කොච්චර දිගද වාසනාව සහ මගේ උත්සහය කොච්චර ද කියනවනම් ඒක මාව ගෙනහල්ලා නැවැත්තුවේ මම උසස්පෙළ පන්තියෙ ඉදන් බල බලා හිටපු විශ්වවිද්‍යාලයට. මම ඒක පිළිගත්තෙ හරිම අකමැත්තෙන්. කොහොමද මම එහෙම කරන්නෙ. හැබැයි මම උත්සහ කළා. මගේ අකමැතිම පරිච්ඡේදය මම කැමැත්තක් කර ගත්තා. මම ආස දේවල්, මම ඉන්න කැමති විදිහ මම ම්ගේ අකමැති chapter එකට රසකාරක විදිහට එකතු කර ගත්තා. අද මම ඒ රසකාරක නිසාම ඒකට ඇලිලා දාල යන්න බැරි තරමටම. සරසවිය කියන්නෙ කොහේ උනත් එකයි. මම හතර වසරෙදිත් මගේ හිතට ඒක කියාගන්නව. බෑග් තඩිය කරේ එල්ලගෙන යන එකම සරසවිය නෙවෙයි. බෑග් තඩිය හිස් නොවෙන්න ඒකට පුරවගන්න ඕනෙ තරම් දේවල් තියෙනව. අල්ලපු වැටේ සරසවියට බෑග් තඩියක් ගෙනියන්න මට ඕනි උනේ නැහැ. හැබැයි බෑග් තඩිය පිරෙන්න මතක, සුන්දර මිනිස්සු, ලස්සන හිත්, ලස්සන මතක, නරක මතක ගොන්නක් මම අරන් යනව තව ටික කාලයකින්.
සරසවිය ජීවත් වෙන්න මිනිස්සු එක්ක ගණුදෙනු කරන්න ඉගැන්නුව. ඉතින් සරසවිය මට නරක මතක දුන්නෙ නැහැ. තියෙන නරක හොදට convert කරගන්න මම උත්සහ කළා. වසර හතරක ජීවිත මතක ගොන්නක් මම අරගෙන යන්න බලාගෙන ඉන්නවා. මං ඉගෙනගත්තා මම කවුද කියල. මට මොනවද පුලුවන් මට මොනවද බැරි කියල. මම කොතනින් කොයිවගේ කෙනෙක් වෙලාද සරසවියට ගියේ සරසවිය මට මාව වෙනස් විදියකට පෙන්නුව. පාට පාටින් මං මාව ඇදගත්තා. ඉතින් සරසවිය මාව මටම මුණගැහුණු එකට ස්තූතියි නොකිය කොහොමද?
නයෝමි ශෂිකලා
කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලය
ශ්‍රීපාලි මණ්ඩපය
