පත්තරේ ගියා...
වචන කියන්නෙ අවස්තාව අනුව ගැලපෙන දෙයක්. හරියට ගීතයට අනුව නිර්මාණය වන තනුවක් වගේ. මේ ගෙවෙන්නෙ දුශ්කර ම කාල පරාසයක්. මිනිස්සු විතරක් නෙවෙයි අපි කතා බහ කරන මාධ්‍යත් අපහසුවෙන් ම ගෙවන කාලයක්.
වැඩ ඔක්කොම ඉවර වෙලා බස් එකේ කොනේ ම සීට් එකේ ඉදන් බොලිවුඩ් පන්නයේ ගීතයක් අහන්න ගත්තා. තරමක් වයස පුද්ගලයෙක් සිගමන් යදින්න ඇවිල්ලා තිබුණා. දොස්තරල මැරෙන්න නියමිතයි කියල කියපු තමන්ගෙ පුතාව බේරගන්න. පුතාගෙ වයස දන්නෙ නැති උනත් ඔහු තරමක් මැදිවියේ අයෙක් කියල හිතන්න පුලුවන්. ඒත් තාත්තා කීයක් හරි හොයා ගන්න බස්වල හිගාකනවා. තවත් දවසක "අම්මේ අර චොකලට් එක ඕනේ" පුංචි දරුවෙක් පැවසුවා. චොක්ලට් කොහොම කන්න ද චොක්ලට් බලන්නනම් පුලුවන් වේවි. ආර්ථිකය කොයිතරම් ආගාදයේද තියෙන්නෙ? රුපියල තිතටම අවප්‍රමාණය වෙද්දි හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්නෙ ඒ නිසා.
මේව හිත හිතා බස් එකේ එන මට අම්මා කියල හදවතක් එක්ක සේව් කරපු නම්බරෙන් කොල් එකක් එනවා. හදිස්සියෙ ඒක ආන්සර් කරපු මට එහා පැත්තෙන් ඇහුනෙ "පුතේ පත්තරේ ගිහින්". මට ප්‍රශ්න ගොඩයි. කවද්ද?මොකක්ද? මාධ්‍යවේදීයෙක් වෙන්න පෙරුම් පුරන මට ඒක ලොකු දෙයක්. මං දැන් ඉන්නෙ අහසෙ තනියෙන් පියාඔන ෆීනික්ස් කුරුල්ලෙක් වගේ. පත්තරේක සීමිත ඉඩ ඇතුලෙ මටත් ඉඩක් වෙන් වුණා. මගේ වචන ගොඩ දෙනෙක් කියෙව්ව. කාලයක් තිස්සෙ තිබ්බ හීනයක් හැබෑ උනා. මේ පිටිපස්සෙ මට ශක්තියක් උන පිරිස බොහොමයි. ඔවුන් මාව විශ්වාසය නොකෙරුවා නම් මටත් මගේ වචනවල රහ වගේම වටිනාකමත් කිසිදිනෙක නොදැනේවි. ඉතින් ඔබ සැමට බොහෝම ස්තූතියි.
නයෝමි ශෂිකලා
කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලය
ශ්‍රීපාලි මණ්ඩපය
